Zo, in het zicht van Sinterklaas, Kerst en Nieuwjaar, staan we te trappelen als paarden. Briesend, schuimbekkend bijna en schuddend met hoofden en manen staan we te trappelen om er in galop vandoor te gaan, dit oude jaar uit en het nieuwe jaar in. Dit nieuwe jaar, dat we zouden beginnen op een nieuwe locatie, de kapel van De Nieuwe St. Jacob. Onze drift wordt beteugeld, dranghekken zijn opgetrokken, we schrapen met onze hoeven.
Wat is er aan de hand?
De verhuizing naar de prachtige nieuwe locatie laat lang op zich wachten. Omdat ook de verbouwing lang op zich laat wachten. Het duo ‘Ondernemend en Ongeduldig’, gewend om snel veel voor elkaar te krijgen staat voor onbepaalde tijd in de wacht. De eerdere hobbels zijn heuvels geworden: een vakkundig aannemer is nog niet gevonden en ook de gemeentelijke vergunning om in de kerk te mogen bouwen is nog niet afgegeven. Met een sterk remmende werking op de voortgang tot gevolg. Maar, om niet in mineur te blijven steken en fatalisme en negativiteit te bestrijden met blijmoedig vertrouwen tegen de klippen op, er is wel degelijk vooruitgang.
Wat wél is gelukt!
We hebben een ervaren en enthousiaste bouwcoördinator gevonden: Irene Bouwer 😉 Ja, Brouwer natuurlijk, maar dit kon ik niet laten. Ook zij staat te trappelen om te kunnen beginnen: waar moeten de leidingen lopen, waar komt de keuken, hoe krijgen we het bouwmateriaal naar binnen met de kleine lift (via de prachtige open trappen? Oei! Dat zal toch niet waar zijn?) Hoe en waar de verlichting? Zijn de timmerlieden al binnen, is de loodgieter er al? Wanneer komt de architect? Wat moet er eerst? Wie wacht op wie? Kloppen deze afmetingen? Gaat het allemaal wel goed? Één en al afstemming, één en al coördinatie. Irene heeft een schat aan ervaring, is vaardig en verstandig, ook in haar financiële kijk op deze zaak. De verbouwing is in goede handen. Maar die vergunning…, hm, ik hoor Irene briesen, ik hoor haar schrapen met haar hoeven.
Wat óók lukt.
De therapiegroep ‘Herstel van seksualiteit en intimiteit’, in, jawel, in de kerk! Wrikt en wringt dit niet een beetje? Hoe strookt dat met de zeden en de zonden? Met wiens zeden en zonden dan eigenlijk? Die van de kerkgangers, die na het biechten en het boete doen door geestelijk leiders namens God werden vergeven en verlost? Die van diezelfde geestelijk leiders, die al predikend hun minderjarige vertrouwelingen misbruikten en zo opzadelden met trauma’s voor het leven? Die van de nonnen in habijt, die pasgeboren baby’s voorgoed en zonder vergeving van hun zedeloze jonge moeders wegrukten?
De kerk, religie, een eeuwenoud instituut van hoop, van steun, van hulp in bange tijden. Maar ook een instituut van eeuwenlange onderdrukking van liefde voor je lijf, van lijfelijke liefde. Gij zult niet! Gij mag niet! Handjes boven de dekens! Geen aanleiding geven! Eeuwenlang ervaren in verbieden, ingewikkeld maken en belasten en beladen met zondebesef, schuld en schaamte. Met een remmende werking op de emotionele ontwikkeling tot gevolg. Dus ja, de therapiegroep in de kerk. Om de therapiegangers te verlossen van lasten, van lijden. Om vrijer om te gaan met lusten en liefde, om vrijer te bewegen, om vrijer te leven. Ook en juist in de kerk 😉
Hop hop hóp! Nog steeds niet in galop.
De al bijna tastbare werkelijkheid van mijn vorige blog is vluchtiger gebleken dan gehoopt en een verhuizing voor het einde van dit jaar, een ál te optimistische inschatting. Zelfs maar een begin van bouwen voor het einde van dit jaar lijkt een overmoedig uitgangspunt. December is geen maand van actie, maar van bezinning, van feestelijkheden binnen en buiten de kerken, van vrije tijd en vakanties zelfs. Het is de afsluiting van een jaar bomvol kleine en grote gebeurtenissen die ons allemaal in meer of mindere mate hebben geraakt, beïnvloed en iets voor ons hebben betekend. En het is tegelijkertijd óók een aanloop naar het nieuwe jaar. Ik sta klaar, briesend en snuivend en trappelend van ongeduld!
Veel geluk en tot ziens in het nieuwe jaar 😊
‘M