We staan te trappelen! Zo luidde toch mijn vorig blog, van alweer ‘n jaar geleden. Een jaar waarin dit paard pas op de plaats heeft gemaakt. Ze is haar stal niet uitgekomen. Haar ongedurig trappelen, verstomd tot af en toe zwak hoefgeschraap. Haar hoofdschuddend briesen en snuiven, allang voor niemand hoorbaar. Geen stap heeft ze gezet, want wát was het geval?
Onze kleurrijke, speelse en levendige Ciudad de Colores, die ik eerder nog met heel mijn hart bezong, ze werd ons niet vergund. Na maanden van schuren en schaven aan een wenselijker versie van het bouwplan en hier en daar nóg een concessie doen, viel het uiteindelijke besluit van de Monumentencommissie met een harde klap op de koude kerkgrond… Adagio werd de Ciudad de Dolores (ja, flauw, okay).
De goden
We hebben in onze nood de goden aangeroepen en niet alleen die ene die in onze kapel aanbeden werd, maar voor de zekerheid ook andere machtigen: Allah, Jahweh, Boeddha. Griekse en Romeinse goden en godinnen(!) wier macht zo mooi gespreid, verdeeld was over al wat onvoorspelbaar, onbeheersbaar was. En onvoorspelbaar, onbeheersbaar wás het. Een prachtig ontwerp werd afgewezen omdat zichtlijnen en ruimtelijkheid ontbraken. Een oordeel laat in het proces en onverwacht.
Het is alweer zo’n 3 kwart jaar geleden. Onze architecten van Bureau Fraai zijn creatief en inventief, maar een volkomen nieuw ontwerp? Dát zou alleen maar kunnen tegenvallen na zo’n origineel plan dat de bonte geboortegrond van onze directeur Andrés zo beeldend wist te treffen. Geen boom binnen, geen arena, geen kleine villa Freud in onze Nieuwe St. Jacob. Een minder stressbestendig mens, met minder moed, meer wankelmoedigheid, zou hier de handdoek in de ring hebben gegooid.
Want onvoorspelbaar, onbeheersbaar bleek intussen ook de Gemeente Amsterdam, die de Kinder- en Jeugdzorg GGZ-budgetten in een spannend aanbestedingstraject nog aan slechts 5 organisaties toebedeelde, waar ons Adagio Amsterdam plaats 6 innam op een lange lijst van keihard afgewezen zorginstanties. Er is nu minder zorg beschikbaar, voor net zoveel en op termijn nog méér kwetsbare kinderen die deze zorg juist nodig hebben. Ook dit vraagt inventiviteit en flexibiliteit en vermogen om te incasseren, want hoe behouden we onze kleine cliënten? De blik is nu gericht op samenwerking, onderaannemerschap, op zorgen voor zorg. Adagio buigt al mee en barst niet.
… zijn ons goed gezind
En barst niet nee. De Monumentencommissie dacht mee, er kwam een nieuw en onherkenbaar bouwplan. Met zichtlijnen en ruimtelijkheid door veel gebruik van glas en met behandelkamers langs de wanden van de kerk in plaats van in het midden. Adagio kreeg haar bouwvergunning en na een zucht van opluchting weerklonk gejuich, men deed een vreugdedans, een driewerf hoera!, een golf van geluk rolde door de ruimte: Adagio komt toch in de kerk!!
Inmiddels wordt er alweer enkele maanden hard gewerkt, met heel het hart gewerkt. Het is één en al leven: de bouwvakkers op trappen, met lange metalen lijsten in hun armen, meezingend op de heilig verklaarde muziek van wijlen Amsterdammer en volkszanger André Hazes, de geur van geslepen metaal hangt in de lucht, het trommelvlies beschadigende geluid van een ijzerzaag in actie. Gekletter, gesnerp, kabaal. En dat in prachtig licht, dat door de vele hoge ramen naar binnen stroomt. De behandelkamers hebben elk hun eigen glas-in-lood heilige, als een stabiliserende vertegenwoordiger van de eeuwigheid. De vloer komt erin, volgende week en dan, het is nog wat ongrijpbaar, maar dan volgt eindelijk de verhuizing. Het lang verwachte, verlossende moment. Het zal wat voeten in de aarde hebben, zeker door het gebruik van karretjes die hondjes heten, maar de overgang is echt, is onomkeerbaar. Geprezen zij Irene!, met haar aanwezigheid iedere werkdag vanaf 7 uur ter plekke, haar betrokkenheid, talent voor overzicht en ruimtelijk inzicht, met haar scherpe blik op de financiën en de te leveren kwaliteit. Het resultaat? Een oplevering binnen de tijd en bijna zo goed als binnen het budget. En een schitterende werklocatie voor Adagio
Ook de architecten van Bureau Fraai, onverslagen na de afwijzing van hun eerste bouwplan, kunnen trots zijn: zichtlijnen en ruimtelijkheid heersen in de kerk. Het valt niet te ontkennen of negeren, ze dragen onmiskenbaar bij aan een diep gevoel van rust, gemoedsrust. En de warme, bonte kleuren van de Argentijnse Villa Freud uit het 1e bouwontwerp bleken heel de tijd gewoon aanwezig… in de rondom overal zichtbare prachtige glas-in-lood ramen. Ze geven licht, gefilterd en gekleurd, een onmiskenbaar en onmisbaar licht. Voor al onze cliënten én voor ons, Adagio.
Van trappelen… pas op de plaats… naar hink-stap-sprong!
Het wordt een grote sprong, een reuzensprong! en we landen aan de andere kant van Oud & Nieuw, in 2024, in de beloofde Nieuwe St. Jacob.
Ik wens jullie allemaal veel moois, liefs en magisch in 2024 🧡
ME