Niet eerder trof ik zo beeldend de verschuiving van de naoorlogse decennia van de kerk als hoeder van de ziel naar de GGZ als verzorger van mensen in geestelijke nood: GGZ ín de kerk! Meer specifiek, geestelijke gezondheidszorg in de onlangs gerestaureerde kapel van De Nieuwe Sint Jacob, voormalig verzorgingstehuis in de Plantagebuurt, met de nieuwe seniorenwoningen van zorginstelling Amstelring in quadrant eromheen. Dit is de plek waar Adagio ergens eind van dit jaar naartoe verhuist met heel haar hebben en houden aan cliënten, behandelaars en staf. Vandaag, woensdag 11 mei 2022 heeft Andrés, onze zeer gedreven directeur, de sleutel ontvangen en is een bezichtiging met champagne georganiseerd voor ons, medewerkers.
Met een klein clubje lopen we van de Mauritskade, onze huidige locatie, naar de Plantage Middenlaan. Het is een korte, plezante wandeling naar het mooiste deel van Amsterdam 😉 Een achtergebleven plukje collega’s slaagt er toch in te verdwalen, maar ook zij komen iets later alsnog de kapel binnen. Dan de rondleiding door Andrés, welke ruimte waarvoor zal worden ingericht, welke ruimte we graag zouden willen maar nog niet hebben, de plannen, de visie. Het is enerverend, spannend, het wordt geweldig! Iedereen in volle bewondering: de kapel, een rijksmonument uit 1866 is prachtig gerestaureerd. De schitterende glas in lood ramen in het trappenhuis en in de kapel (uit 1940 wordt verondersteld ergens online, dus op de drempel van de hel die de holocaust was), het kerkorgel, de pilaren met kapitelen, de balustrades en de plek waar je ook nu nog kaarsjes kunt branden voor je overleden dierbaren. Het is indrukwekkend.
Champagne! Een heel vrolijk moment, na een korte speech van Andrés over de aanloop naar het moment van de Sleuteloverdracht. Het zou misschien doorgaan, wel doorgaan, toch niet doorgaan en ja!, het is doorgegaan 😊 Er klinkt applaus, 100 x versterkt in deze kapel en dan… dan klinkt het kerkorgel luid en feestelijk: Allegrissimo! Nu ja, dat laatste niet letterlijk, want het orgel werd niet bespeeld, maar dit was de stemming ter plekke.
En dan, dan rijst de toch wel intimiderende vraag van hóe deze open, hoge en akoustisch lastige want galmende ruimtes zodanig in te richten dat onze cliënten hier veilig, rustig en met waarborging van privacy hun problemen, emoties en zorgen kunnen uiten. Dat de kinderen een plek hebben voor hun speltherapie en dat er gebokst kan worden voor wie zich ook meer lichamelijk moet kunnen uiten. O ja, er moet ook nog administratief en beleidsmatig gewerkt kunnen worden. Er moet ruimte zijn voor de behandelaars tussen de vele behandeluren door. Dan is er natuurlijk ook sanitair nodig, een keuken, een grotere afsluitbare vergaderruimte… wat een uitdaging voor de in de arm genomen architecten van bureau Fraai, voor wie dit de eerste opdracht blijkt van dit formaat en van deze complexiteit. Ik bid tot God, hoop er het beste van en besluit te vertrouwen op de architecten 😊
Wat een bijzondere werkplek. Nu nog lobbyen voor het verkrijgen van de nog overgebleven ruimte in de kapel, noodzakelijk voor de herberging van het groeiend aantal cliënten en behandelaars van Adagio. Parallel hieraan moet ook gelobbyd worden bij de ziekteverzekeraars om het bestaande behandelbudget flink op te hogen. Ook dit is noodzakelijk, nu voor de geestelijke herberging van het toenemende aantal cliënten, om te verzekeren dat mensen die hulp nodig hebben, deze ook kunnen krijgen. Bij Adagio in de kerk.