Adagio in de kerk, inwijding of ontwijding? Een blik op wat komt.

De kerk is ingewijd! Of, afhankelijk van je perspectief, óntwijd? Door Adagio. Op zaterdagavond 18 juni zaten wíj van Adagio aan een gezamenlijke dis om onze toekomstige verhuizing naar deze prachtige werkplek te vieren. Aan feestelijk opgemaakte lange tafels met daarop brandende kaarsen onder de, naar ik voor ieders gemoedsrust toch maar aanneem, goedkeurende blikken van de in glas- in-lood geschilderde op ons neerkijkende heiligen van de kerk. Goedkeurend, want ook Adagio staat tenslotte in dienst van mensen in geestelijke nood, werkt hard om de klachten van onze cliënten te verlichten. Wat en wie kan daar in ’s hemelsnaam op tegen zijn? Goed, terug naar de fysieke mens: het was een heerlijke maaltijd, we dronken wijn, bier en frisdrank en bijna iedereen van Adagio was erbij aanwezig op een paar ongelukkigen na. Het was bruisend, warm en levendig. Wat een leuk gezelschap! Maar, hoe kwamen wij hier ineens aan tafel? Wat ging aan deze vrolijke viering vooraf?

Een ouderwetse speurtocht 😊 In elkaar gezet door creatieve collega’s met een uitzonderlijk gevoel voor humor. Tot zover niets dan lof over de mij gezien mijn korte staat van dienst toch nog redelijk onbekende collega’s. Maar niets beters om mijn collegiale medemens te leren kennen dan deze speurtocht alias competitie in teams door de Plantagebuurt, met opdrachten en vragen die een sterk beroep deden op onderbelichte talenten en onvermeende schaduwkanten. Álles voor de overwinning. En inderdaad, voor een aantal van ons zou een noodzakelijke carrièreswitch tot indrukwekkende nieuwe successen kunnen leiden: mijn collega’s bleken zich zo natuurlijk als kameleons van kleur verschieten te ontpoppen tot virtuoze ritselaars en regelaars, oplichters, dieven en charmeurs, dansers en acrobaten, kappers en boomklauteraars. Dit alles met een grote glimlach en met groot gemak. Wat een kleurrijk gezelschap! Kleurrijk zei ik? Ja, kleurrijk, rijk aan kleur, een rijk van kleur. En dit brengt ons naar de inrichting van ons nieuwe domicilie. Een spannend traject met weliswaar een gedroomde en zeer gewenste, maar ook vooralsnog, onbekende afloop. Hoe nu verder met Adagio in de kerk?

Adagio Amsterdam Blog Kerk WA0026

Ons psychologenrijk van kleur wordt een stad van kleur: Ciudad de Colores! Waarom deze naam? De architecten van bureau Fraai (what’s in a name?) hebben een knap staaltje van architectonische inventiviteit laten zien bij het bedenken van de inrichting van wat ik in mijn eerdere blog al een open, hoge en akoustisch lastige uitdaging noemde, de kerk dus. Adagio is niet bepaald een grijze muis, maar een bonte en vooral Zuidamerikaanse paradijsvogel, zo vat ik de uitleg van bureau Fraai voor het gemak en op persoonlijke titel maar even samen. De talrijke talen en achtergronden van onze behandelaars, onze cliënten en onze staf zijn leidend bij de kleurstelling van de inrichting van deze stad in onze kerk en bureau Fraai koos daarbij zonder bedenkingen voor de uitgesproken heldere kleuren van de bonte wijk La Boca in Buenos Aires Argentinië. En is het toeval of toch de onzichtbare hand van God? Want dit blijkt de plek waar Andrès, onze Argentijnse directeur en oprichter van Adagio, als adolescent en psychologiestudent is gevijld en gevormd. Deze wijk, met zelfs voor Argentinië, het land met de hoogste concentratie psychologen per hoofd van de bevolking ter wereld, een ongekend hoge dichtheid aan psychologen en psychotherapeuten, heeft de bijnaam Villa Freud.

De Ciudad de Colores is geïnspireerd op steden als La Plata in Argentinië (wederom toevallig of niet, het blijkt de geboorteplaats van onze directeur! Al vermoed ik nu toch gedegen voorwerk van onze slimme architecten) en New York in de VS, met hun rechtlijnige stadsplannen in de vorm van een rooster, een “grid structuur”, zoals men dat onder architecten noemt. Onze Ciudad kent pleinen met namen als Plaza de Argentina, Plaza de España en Plaza de Brasil: je hoort de klanken al zacht resoneren in de hoge, open kerkruimte. En, alsof je door kleine steegjes loopt, leiden rechte, smalle

corridors naar de vele besloten, maar lichte behandelkamers. Een amfitheater rijst boven de pleinen en corridors uit en biedt onze behandelaars trapsgewijs de nodige zit- en werkruimte. Mijn eerdere besluit om te vertrouwen op de architecten van bureau Fraai blijkt een sprong met zachte landing: er is volop passende ruimte voor individuele en familiegesprekken, voor de spelende kinderen en zélfs voor onze boksende cliënten. Er komt een open en toch afgeschermde werkruimte voor onze staf zodat ze deel uitmaakt van alle reuring, maar wél geconcentreerd kan blijven werken. Er komt een open keuken en uiteraard voldoende comfortabel sanitair. Met wederom een knipoog naar gebouwen en behuizing in Argentijnse woonwijken als Palermo in Buenos Aires wordt gebouwd met eenvoudige materialen zoals hout en golfplaten, maar natuurlijk ook omdat het duurzaam en ecologisch verantwoord is. O, ik vergeet het bijna, al hou ik er zo van: er komt een échte boom binnen!, en vele echte planten, want zonder kan een mens niet leven. Uiteraard is dit speelse en kleurrijke stadsplan voorgelegd aan onze behandelaars en staf en aan een paar van onze cliënten, wier indrukken, op- en aanmerkingen er inmiddels kundig in zijn verwerkt. En daarmee is het stadsplan definitief.

Ja, zo is wat eerst een onoplosbare puzzel leek, ineens een al bijna tastbare werkelijkheid. Alsof ik nu al rondloop in deze Ciudad de Colores en het voelt dynamisch, sfeervol, warm en aansprekend. En heeeel fijn werkbaar, ik kan nauwelijks wachten 😊 Alleen, … we zijn er nog niet: nu eerst de bouwvergunningen… dan de benodigde uitvoerende vakmensen in stelling brengen… en hoe zat het ook alweer met de lobby voor hogere behandelbudgetten bij de verzekeraars? Ay, caramba!